Μαρία -Νεφέλη .Ο.Ελύτης

Ενα μεγάλο θαλασσί μπαλόνι θα μας πάρει τότε ψηλά, μια-δω, μια-κει, θα μας χτυπά ο αέρας.

 Πρώτα θα ξεχωρίσουν οι ασημένιοι τρούλοι, κατόπιν τα καμπαναριά.
  Θα φανούν οι δρόμοι πιό στενοί, πιό ίσοι απ' ο,τι φανταζόμασταν.
Οι ταράτσες με τις κάτασπρες αντένες για την τηλεόραση.

Και οι λόφοι ένα γύρο κι οι χαρταετοί - ξυστά θα περνάμε απο δίπλα τους.
Ώσπου κάποια στιγμή θα δούμε όλη τη θάλασσα.
Οι ψυχές πάνω της θ' αφήνουν μικρούς λευκούς ατμούς.

Έχω σηκώσει χέρι καταπάνου στα βουνά τα μαύρα και τα δαιμονικά του κόσμου τούτου. Έχω πει στην αγάπη "γιατί" και την έχω κυλήσει στο πάτωμα. Έγιναν πόλεμοι και ξανάγιναν και δεν έμεινε ούτ' ενα κουρέλι να το κρύψουμε βαθιά στα πράγματα μας και να το λησμονήσουμε. Ποιος ακούει; Ποιος άκουσε; Δικαστές, παπάδες, χωροφύλακες, ποια είναι η χώρα σας; Ένα κορμί μού μένει και το δίνω. Σ' αυτό καλλιεργούνε, όσοι ξέρουν, τα ιερά, όπως οι κηπουροί στην Ολλανδία τις τουλίπες. Και σ' αυτό πνίγονται όσοι δεν έμαθαν ποτέ απο θάλασσα κι απο κολύμπι......

Ροές της θάλασσας και σεις των άστρων μακρινές επιρροές - παρασταθείτε μου!

Απόσπασμα - Μαρία -Νεφέλη .Ο.Ελύτης

Το γέλιο σου – Π. Νερούντα

Το γέλιο σου –Π. Νερούντα

Αγάπη μου, στις πιο μαύρες

ώρες μου τινάζεται

το γέλιο σου, κι όταν ξάφνου

δεις το αίμα μου

να λεκιάζει τις πέτρες του δρόμου,

γέλα, γιατί το γέλιο σου

θα ‘ναι στα χέρια μου

σα δροσερό σπαθί.

Για την καπετάνισσα και τον καπετάνιο της ,τους νέους μου φίλους

το γέλιο σου

Γέλα στη νύχτα,
στη μέρα στο φεγγάρι,
γέλα στις στριφτές
στράτες του νησιού,
γέλα σ’ αυτό το άγαρμπο
αγόρι που σ’ αγαπά,
μα όταν ανοίγω τα μάτια και τα κλείνω,
όταν τα βήματά μου φεύγουν,
όταν γυρνούν τα βήματά μου,
αρνήσου με το ψωμί, τον αγέρα,
το φως, την άνοιξη,
μα ποτέ το γέλιο σου
γιατί θα πεθάνω.

Para María del Carmen ...mi nueva amiga

Απαγορευτικό

Αμίλητα απόμακρα και διακριτικά μέσα από ένα τζάμι μια εκκλησιά αντικατοπτρίζεται και αντικατοπτρίζει μια ζωή.

Τα όμορφα όνειρα έτσι πρέπει να φεύγουν

"στη θάλασσα"

δυο χέρια αδέξια σε ένα άγγιγμα πρωτόγνωρο στην δειλή εξερεύνηση

 και τέσσερα μάτια αχόρταγα ρουφούν τη θάλασσα μπροστά

χείλη σε άγγιγμα πεταλούδας  στο πρώτο της ζωής αληθινό ασπασμό.

Πάρε ένα Κοχύλι απ'το Αιγαίο Χατζης Μαρινελα

βάλε μου την καλή

θαλασσινή μου φορεσιά

να "φύγω" μες τη θάλασσα

στα πόδια σου κι αν μέτρησα

κύμματα σαράντα

τα ταίριαξα με λόγια

πλεγμένα φύκια στα μαλλιά,

την καλή θαλασσινή μου φορεσιά

να πιώ αλμύρα

να μη δω

τ' όνομά σου

στ΄ονειρο ξανά.