Μαρία -Νεφέλη .Ο.Ελύτης

Ενα μεγάλο θαλασσί μπαλόνι θα μας πάρει τότε ψηλά, μια-δω, μια-κει, θα μας χτυπά ο αέρας.

 Πρώτα θα ξεχωρίσουν οι ασημένιοι τρούλοι, κατόπιν τα καμπαναριά.
  Θα φανούν οι δρόμοι πιό στενοί, πιό ίσοι απ' ο,τι φανταζόμασταν.
Οι ταράτσες με τις κάτασπρες αντένες για την τηλεόραση.

Και οι λόφοι ένα γύρο κι οι χαρταετοί - ξυστά θα περνάμε απο δίπλα τους.
Ώσπου κάποια στιγμή θα δούμε όλη τη θάλασσα.
Οι ψυχές πάνω της θ' αφήνουν μικρούς λευκούς ατμούς.

Έχω σηκώσει χέρι καταπάνου στα βουνά τα μαύρα και τα δαιμονικά του κόσμου τούτου. Έχω πει στην αγάπη "γιατί" και την έχω κυλήσει στο πάτωμα. Έγιναν πόλεμοι και ξανάγιναν και δεν έμεινε ούτ' ενα κουρέλι να το κρύψουμε βαθιά στα πράγματα μας και να το λησμονήσουμε. Ποιος ακούει; Ποιος άκουσε; Δικαστές, παπάδες, χωροφύλακες, ποια είναι η χώρα σας; Ένα κορμί μού μένει και το δίνω. Σ' αυτό καλλιεργούνε, όσοι ξέρουν, τα ιερά, όπως οι κηπουροί στην Ολλανδία τις τουλίπες. Και σ' αυτό πνίγονται όσοι δεν έμαθαν ποτέ απο θάλασσα κι απο κολύμπι......

Ροές της θάλασσας και σεις των άστρων μακρινές επιρροές - παρασταθείτε μου!

Απόσπασμα - Μαρία -Νεφέλη .Ο.Ελύτης