Ρωτώ τα κύματα που άνοιξαν την αγκάλη τους νωρίς
νωρίς στα ξεχασμένα νησάκια.
Πόσο πονάει η λησμονιά, περιμένοντας ν’ ακούσεις το σφύριγμα από ένα βαπόρι δίχως ταυτότητα,
γυρίζει ο χρόνος σαν περιμένεις να φανούν τα όνειρά σου...
Χάνεται μέσα σου ένα κύμα ξεχνάς σαν στεγνώνει στην
πληγή η αλμύρα...
Ανασαίνει ,δεν ζει. Ταξιδευτές και ταξιδιώτες μια ρυτίδα ένα χαμόγελο ίσως κι ένα
μικρό δάκρυ στο δρόμο τους…..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου