Πέμπτη 21 Ιουνίου 2012



Ρωτώ τα κύματα που άνοιξαν την αγκάλη τους νωρίς νωρίς στα ξεχασμένα νησάκια.

Πόσο πονάει η λησμονιά,  περιμένοντας ν’ ακούσεις το  σφύριγμα από ένα βαπόρι δίχως ταυτότητα,

γυρίζει ο χρόνος σαν περιμένεις να φανούν τα όνειρά σου...

Χάνεται μέσα σου ένα κύμα ξεχνάς σαν στεγνώνει στην πληγή  η αλμύρα...

Ανασαίνει ,δεν ζει. Ταξιδευτές  και  ταξιδιώτες μια ρυτίδα ένα χαμόγελο ίσως κι ένα μικρό δάκρυ στο δρόμο τους…..

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου